Julian Tuwim (ur. 13 września 1894 w Łodzi, zm. 27 grudnia 1953 w Zakopanem) – polski poeta, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek, żydowskiego pochodzenia, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu „Pikador” oraz grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika Wiadomości Literackie[1]. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łaciny. Brat polskiej literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Kazimierza "Lopka" Krukowskiego. Podpisywał się ponad czterdziestoma pseudonimami m.in. Oldlen, Tuvim, Schyzio Frenik, Wim, Roch Pekiński.W latach 1904-1914 uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Na początku uczył się słabo, nie okazywał zainteresowania przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką, przez co powtarzał szóstą klasę. W 1905, z powodu przetaczającej się przez Łódź rewolucji, rodzina Tuwimów musiała opuścić miasto i schronić się na pewien czas we Wrocławiu. Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa[3]. W roku 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz Prośba opublikowany został w Kurierze Warszawskim.W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1916-1918), ukończył jedynie po ich jednym semestrze. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1919. 30 kwietnia 1919 poślubił Stefanię Marchew. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego.W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji, a po jej kapitulacji (1940) do Brazylii, aby ostatecznie osiąść w USA. W obliczu zagrożenia i kapitulacji Francji, Tuwim, razem z Lechoniem, udali się przez Hiszpanię do Lizbony (Portugalia), a następnie do Rio de Janeiro (Brazylia), gdzie dołączył do nich Kazimierz Wierzyński. Wspólnie też wyjechali do Nowego Jorku, gdzie poeta mieszkał przez pięć lat (od 1942). Tuwim z Oskarem Lange pisali dla pism Nowa Polska oraz Robotnik, natomiast Wierzyński oraz Lechoń (przyczyną rozpadu grupy były proradzieckie sympatie Tuwima) utworzyli Tygodnik Polski. Grydzewski natomiast wyjechał do Londynu, gdzie na długo pozostał redaktorem naczelnym Wiadomości (odpowiednik krajowych Wiadomości Literackich). Członkowie grupy poetyckiej Skamander stanowili pierwszą, wielką falę emigracji polskich literatów i poetów.
Do Polski Tuwim wrócił w czerwcu 1946 roku i stał się osobowością chronioną, adorowaną i uprzywilejowaną przez ówczesne władze. Został okrzyknięty poetą państwowym. W tym samym roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę. W latach 1947-1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego.
Żonę, Stefanię Marchew (1894-1991), poślubił 30 kwietnia 1919 w Wielkiej Synagodze w Łodzi. Po powrocie z emigracji adoptowali córkę Ewę, która w 2006 założyła Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim, której celem jest sprawowanie opieki nad dorobkiem artystycznym poety oraz jego siostry.Julian Tuwim przez znaczną część swego życia cierpiał na zaburzenia nerwicowe (agorafobia, nerwica wegetatywna) i depresję, które ograniczały jego normalne funkcjonowanie i pracę.Zmarł 27 grudnia 1953 w pensjonacie ZAiKS-u "Halama" w Zakopanem na atak serca. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Autor tekstów kabaretowych, rewiowych i librecista oraz autor tekstów politycznych. Współautor i redaktor pism literackich i satyrycznych (Skamander, Wiadomości Literackie, Cyrulik Warszawski).Znany był ze swojego specyficznego humoru objawiającego się bystrością umysłu i świeżością. Poezja Tuwima uważana jest za jedną z najtrudniejszych ze względu na częste gry słów, zwielokrotnienia znaczeń jednego wyrazu poprzez inne, nie zawsze jasne podkreślenia niektórych słów w zdaniu jakby było ono niedokończone.
DZIEŁA: SIÓDMA JESIEŃ, JARMARK RYMÓW, CZARNA MSZA, RZEPKA, LOKOMOTYWA, STROFY O PÓŹNYM LECIE, JEŹDZIEC MIEDZIANY.
ŹRÓDŁO: WIKIPEDIA
Leopold Staff (ur. 14 listopada 1878 we Lwowie, zm. 31 maja 1957 w Skarżysku-Kamiennej) – polski poeta, tłumacz i eseista. Jeden z najwybitniejszych twórców literatury XX wieku[1], kojarzony głównie jako przedstawiciel współczesnego klasycyzmu; prekursor poezji codzienności[2], związany także z franciszkanizmem i parnasizmem.
